Miasto Giżycko (niem. Lotzen) powstało jako osada wokół zamku Krzyżackiego, wybudowanego w około 1340 roku, w miejscu dawnego grodu Prusów. Jej mieszkańcy trudnili się głównie bartnictwem. Miejscowość prawa miejskie otrzymała 15 V 1612 roku, a pierwszym burmistrzem zostaje Paweł Rudzki.

   Zamek zbudowany został za panowania Wielkiego Mistrza Winrich'a von Kniprode. Umiejscowiono go w punkcie strategicznym - na przesmyku miedzy jeziorami Niegocin i Kisajno. Służył jako rezydencja prokuratora zakonnego. Był to dom mieszkalny z prostokątnym dziedzińcem, otoczony murem. Zamek został zniszczony podczas ataku Litwinów pod wodza księcia Kiejstuta, wkrótce jednak ponownie odbudowany przez Krzyżaków. Wojna trzynastoletnia przyniosła zarówno zamkowi jak i osadzie liczne zniszczenia. Po sekularyzacji w 1525 roku zamek staje się siedzibą starosty książęcego. W latach 1613-1614 przebudowano go w stylu renesansowym. W wieku XVII zamek staje się własnością prywatną. Nowy właściciel dobudowuje dwa skrzydła z przeznaczeniem gospodarczym (które w tym samym wieku strawił ogień) oraz budynek z niewielką cylindryczną wieżą, zniszczoną w 1945 roku. W XIX wieku rozebrano część zamku, pozostawiając jedynie jedno czteropiętrowe skrzydło mieszkalne z dwuspadowym dachem oraz piwnicą o sklepieniu krzyżowym, i w tej formie pozostał do dziś. Zamek gościł w swoich murach miedzy innymi gen. Dąbrowskiego i jego oficerów w 1807 r. Tu znaleźli nocleg budowniczowie Kanału Giżyckiego, służył także jako kwatera komendantów twierdzy Boyen. Obecnie pozostałości zamku są w złym stanie technicznym, nie są restaurowane.

   W średniowieczu dzieje miasta są nieodłącznie związane z zamkiem. W roku 1613 zbudowano ratusz miejski. W 1657 Giżycko zostaje zaatakowane i spalone przez Tatarów. Wiek XVIII przyniósł miastu serie klęsk: w latach 1709-1711 zdziesiątkowane przez zarazę i nieurodzaje, a w 1756 i 1786 strawione przez wielkie pożary.

   W latach 1843-1851 w Giżycku wybudowano Twierdze Boyen, której nazwa pochodzi od nazwiska pruskiego ministra wojny gen. von Boyena. Obiekt składa się z licznych budowli rożnego przeznaczenia oraz wielu kilometrów murów i wałów. Przyniosło to rozwój miastu, ze względu na roboty publiczne przy budowie twierdzy. W 1914 roku była bezskutecznie oblegana przez Rosjan. Po wojnie odrestaurowana i przystosowana do celów turystycznych.

   Dalszy rozwój miasta przyspiesza dotarcie kolei żelaznej w 1868 roku oraz inwestycje komunalne na początku XX wieku. Pod koniec XIX i w XX wieku miasto, ze względu na otoczenie jezior, znane było jako kurort nad jeziorami (dziś jeziora zajmują 26% powierzchni miasta).

   W XIX i XX wieku Giżycko było również jednym z ośrodków walki o polskość Warmii i Mazur.

   W 1945 roku ludność miejska zostaje całkowicie ewakuowana i po wkroczeniu Wojsk Radzieckich 26 stycznia 1945 roku rozpoczyna się zasiedlanie miasta przez Polaków. Do końca wojny polska nazwa miasta brzmiała Lec, a po wojnie została zmieniona na część Gustawa Gizewiusza - propagatora języka polskiego w Prusach.

   W 1910 roku Giżycko liczyło sobie 6962 mieszkańców, w roku 2000 - 30 tysięcy.

   W mieście znajdują się także inne zabytki jak: kościół ewangelicki z 1827 roku, zbudowany w stylu klasycystycznym, most obrotowy z polowy XIX wieku, a także dziewiętnastowieczne kamienice.

   Zobacz również: Stare pocztówki